Ένα απόγευμα, πριν από μερικές μέρες, έτυχε να βρεθώ σε γνωστή συνοικία στο κέντρο των Αθηνών. Πρόκειται για μια όμορφη, αλλά παράλληλα αρκετά υποβαθμισμένη περιοχή. Η ιδιαίτερη αύρα που αποπνέει μπερδεύεται με τη δυσοσμία από σκουπίδια (που περιμένουν στωικά το απορριματοφόρο να τα περισυλλέξει) και από τη χρήση πεζοδρομίων και πεζοδρόμων ως δημόσια τουαλέτα (σκύλοι και άνθρωποι φροντίζουν ανελλιπώς να 'ανανεώνουν' τις 'ευωδιές').
Εκείνη την ώρα οι ιδιοκτήτες σκύλων βγάζουν τα συμπαθή τετράποδα για την καθημερινή τους βόλτα. Τα ζώα χαλαρώνουν και κάποια στιγμή, όπως είναι φυσιολογικό, κοντοστέκονται, και τσουπ!... να μια ακαθαρσία κάτω, έτοιμη να την πατήσει κάποιος αμέριμνος περιπατητής. Οι ιδιοκτήτες συνήθως κάνουν πως δε βλέπουν, κοιτούν λίγο πιο πέρα, σφυρίζουν αδιάφορα, εφαρμόζουν την τακτική 'δεν είδα- δεν άκουσα (επομένως δεν ευθύνομαι που λερώνω τον δημόσιο κοινόχρηστο χώρο)'.
Το βλέμμα μου πέφτει λοιπόν σε μία κυρία με το σκύλο της, ο οποίος είχε σταματήσει ακριβώς γι'αυτό το λόγο λίγο πιο πέρα, έτοιμος να αφήσει τη 'στάμπα' του στο πεζοδρόμιο. Η κυρία είναι μίας κάποιας ηλικίας, ο σκύλος της αρκετά μεγαλόσωμος. Κι όμως, με ευχάριστη έκπληξη βλέπω τη γυναίκα να σκύβει χωρίς ενδοιασμό και να τοποθετεί μία εφημερίδα στο έδαφος, ακριβώς πίσω από τα πόδια του ζώου. Μαζεύει την εφημερίδα με τις ακαθαρσίες και προχωράει παραπέρα. Σε λίγα λεπτά η σκηνή επαναλαμβάνεται, πέντε μέτρα πιο κάτω.
Την πλησιάζω αποφασιστικά και αναφωνώ με θαυμασμό 'μπράβο σας!'. Η γυναίκα κοντοστέκεται, γυρνά προς το μέρος μου, και με πολύ σοβαρό ύφος μου αποκρίνεται: 'Μα φυσικά, θα αφήσω το ζώο να λερώσει το πεζοδρόμιο;' Την συγχαίρω για μια ακόμα φορά, αφού της εξηγώ πως η λογική της -λογική συνειδητοποιημένου Ευρωπαίου πολίτη- δεν συνηθίζεται στη χώρα μας. Απογοητευμένη συγκατένευσε και προχώρησε παραπέρα.
Συνέχισα να περπατώ, με ένα χαμόγελο στα χείλη. Μπορεί να μη φημιζόμαστε για την καλή μας σχέση με το περιβάλλον ως λαός, όμως κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει προς το καλύτερο. Η συγκεκριμένη κυρία δίνει ένα γερό μάθημα σε πολλούς νεότερους, που με τη δικαιολογία 'πονάει η μέση μου, που να σκύβω τώρα' ή 'σιγά μη λερωθώ εγώ' αρνούνται να κάνουν το αυτονόητο. Και η περιοχή είναι χαρακτηριστική: σε ένα μέρος ξεχασμένο από κάθε δημόσιο φορέα, όσο αφορά το πρόγραμμα καθαρισμού δημοσίων χώρων, μεμονωμένοι κάτοικοι σαφώς συνειδητοποιημένοι πολίτες, ευαισθητοποιημένοι σε θέματα ευθύνης και περιβαλλοντικής συμπεριφοράς δίνουν πρώτοι το παράδειγμα. Δε γίναμε ακόμα Ευρώπη, όμως έχουμε καλούς οιωνούς... κάτι αλλάζει...
Εκείνη την ώρα οι ιδιοκτήτες σκύλων βγάζουν τα συμπαθή τετράποδα για την καθημερινή τους βόλτα. Τα ζώα χαλαρώνουν και κάποια στιγμή, όπως είναι φυσιολογικό, κοντοστέκονται, και τσουπ!... να μια ακαθαρσία κάτω, έτοιμη να την πατήσει κάποιος αμέριμνος περιπατητής. Οι ιδιοκτήτες συνήθως κάνουν πως δε βλέπουν, κοιτούν λίγο πιο πέρα, σφυρίζουν αδιάφορα, εφαρμόζουν την τακτική 'δεν είδα- δεν άκουσα (επομένως δεν ευθύνομαι που λερώνω τον δημόσιο κοινόχρηστο χώρο)'.
Το βλέμμα μου πέφτει λοιπόν σε μία κυρία με το σκύλο της, ο οποίος είχε σταματήσει ακριβώς γι'αυτό το λόγο λίγο πιο πέρα, έτοιμος να αφήσει τη 'στάμπα' του στο πεζοδρόμιο. Η κυρία είναι μίας κάποιας ηλικίας, ο σκύλος της αρκετά μεγαλόσωμος. Κι όμως, με ευχάριστη έκπληξη βλέπω τη γυναίκα να σκύβει χωρίς ενδοιασμό και να τοποθετεί μία εφημερίδα στο έδαφος, ακριβώς πίσω από τα πόδια του ζώου. Μαζεύει την εφημερίδα με τις ακαθαρσίες και προχωράει παραπέρα. Σε λίγα λεπτά η σκηνή επαναλαμβάνεται, πέντε μέτρα πιο κάτω.
Την πλησιάζω αποφασιστικά και αναφωνώ με θαυμασμό 'μπράβο σας!'. Η γυναίκα κοντοστέκεται, γυρνά προς το μέρος μου, και με πολύ σοβαρό ύφος μου αποκρίνεται: 'Μα φυσικά, θα αφήσω το ζώο να λερώσει το πεζοδρόμιο;' Την συγχαίρω για μια ακόμα φορά, αφού της εξηγώ πως η λογική της -λογική συνειδητοποιημένου Ευρωπαίου πολίτη- δεν συνηθίζεται στη χώρα μας. Απογοητευμένη συγκατένευσε και προχώρησε παραπέρα.
Συνέχισα να περπατώ, με ένα χαμόγελο στα χείλη. Μπορεί να μη φημιζόμαστε για την καλή μας σχέση με το περιβάλλον ως λαός, όμως κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει προς το καλύτερο. Η συγκεκριμένη κυρία δίνει ένα γερό μάθημα σε πολλούς νεότερους, που με τη δικαιολογία 'πονάει η μέση μου, που να σκύβω τώρα' ή 'σιγά μη λερωθώ εγώ' αρνούνται να κάνουν το αυτονόητο. Και η περιοχή είναι χαρακτηριστική: σε ένα μέρος ξεχασμένο από κάθε δημόσιο φορέα, όσο αφορά το πρόγραμμα καθαρισμού δημοσίων χώρων, μεμονωμένοι κάτοικοι σαφώς συνειδητοποιημένοι πολίτες, ευαισθητοποιημένοι σε θέματα ευθύνης και περιβαλλοντικής συμπεριφοράς δίνουν πρώτοι το παράδειγμα. Δε γίναμε ακόμα Ευρώπη, όμως έχουμε καλούς οιωνούς... κάτι αλλάζει...
