'Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι'- ισχύει αυτό τελικά;;

Προ ημερών αποφασίσαμε να πάμε θέατρο. Καλή παράσταση, ακόμα καλύτερη η παρέα, περάσαμε όμορφα. Μετά το τέλος της παράστασης,- ήταν νωρίς ακόμα- θελήσαμε να καθήσουμε κάπου για κουβεντούλα και ποτό. Τα βήματά μας μας έφεραν έξω από γνωστό cafe- bar μεγάλου βιβλιοπωλείου στην αρχή της οδού Σταδίου. Ενδιαφέρουσα διακόσμηση και μουσική, χαμηλός φωτισμός, 'γιατί όχι;' σκεφτήκαμε.

Ανεβαίνουμε (ο χώρος του bar λειτουργεί στον όροφο), καθόμαστε, και περιμένουμε να έρθει η κοπέλα προκειμένου να δώσουμε την παραγγελία μας. Εκείνη, μόλις έρχεται, μας ενημερώνει πως η κουζίνα είναι κλειστή, επομένως το μόνο που μπορεί να μας προσφέρει το κατάστημα είναι ποτό. Εντάξει, εξάλλου για ποτό είχαμε έρθει κι εμείς. Της λέμε τι θέλουμε και μόλις φεύγει συνεχίζουμε την κουβέντα μας. Σε μισό λεπτό ξανάρχεται και μας ενημερώνει πως σε λίγο στο χώρο θα ξεκινήσει 'μουσική πρόβα', να το γνωρίζουμε μήπως ενοχληθούμε από τη φασαρία, και φεύγει.

Σε διπλανό τραπέζι, από την ώρα που ήρθαμε, καθόταν γνωστός κοσμικός από το χώρο της δικηγορίας, με παρέα. Λίγο μετά, αφότου παραγγείλαμε, ο εν λόγω κύριος ζητά από την κοπέλα να του φέρει παγωτό- κάτι που είχε προ ολίγου ζητήσει και μια φίλη από την παρέα μας, λαμβάνοντας ωστόσο αρνητική απάντηση ('η κουζίνα είναι κλειστή, λυπάμαι'). Σε πέντε λεπτά εμφανίζονται δύο ευμεγέθη μπολ με παγωτό, προς το διπλανό τραπέζι.

Αποφασίζω να επέμβω. Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά;; 'Παρακαλώ! Θα θέλαμε κι εμείς μια μερίδα παγωτό, βανίλια'. Η κοπέλα έρχεται στο τραπέζι μας και μας κοιτάζει 'απολογητικά':

-Λυπάμαι, σας είπα ότι η κουζίνα έχει κλείσει.
-Μα το παγωτό δεν παρασκευάζεται αυτή τη στιγμή, έτοιμο είναι κι εσείς μονάχα το σερβίρετε. Εξάλλου στο διπλανό τραπέζι δε νομίζω πως η κλειστή κουζίνα αποτέλεσε εμπόδιο ...
-Ναι, το ξέρω, αλλά να, τι να πω, δεν μπορούσα να το αρνηθώ. Λυπάμαι που σας στεναχώρησα (!), να έρθετε ένα πρωί να σας κεράσω όσο παγωτό θέλετε.

Καλή μου κοπέλα, καθόλου δε μας 'στεναχώρησες'. Μας υποτίμησες, καθώς μας φέρθηκες σαν να ήμαστε πελάτες β' κατηγορίας. Και προφανώς δε σκοτιστήκαμε καθόλου για το παγωτό. Με τη διάκριση εις βάρος μας θιχτήκαμε και προσβληθήκαμε.

Προφανώς κάποιοι ήθελαν το χώρο 'όλο δικό τους' εκείνη την ώρα. Έστω, δεκτό. Αφού δεν επιθυμούσαν, ωστόσο, την παρουσία τρίτων, όφειλαν από την αρχή να μας πουν πως δεν δέχονταν πελάτες το συγκεκριμένο βράδυ. Όχι να μας αφήσουν να καθήσουμε, να παραγγείλουμε, κι έπειτα να μας φερθούν με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο. Διότι τελικά, πέσαμε θύματα ρατσισμού. Κοινωνικού ρατσισμού.