Επιστροφή...

Η τουλίπα εδώ και αρκετές μέρες είναι καλά, βγήκε καινούριο πεταλάκι. Ο λόγος που δε βγήκε νωρίτερα στον κήπο της είναι πως έχει μαυρίσει κι άλλο, εσωτερικά αυτή τη φορά.

Τίποτα το τραγικό. Μόνο μικρά ψήγματα πικρών στιγμών, που φαίνεται συσσωρεύτηκαν πολλά μαζί και χρωμάτισαν μια ψυχή με χρώματα μελανά.

Δε μπορώ να ξεχωρίσω αν η χτεσινή μέρα ήταν πιο στενόχωρη από τη σημερινή. Πάντως χτες το βράδυ είδα κάτι που με τάραξε πάρα πολύ. Ήμουν σε κεντρικό δρόμο, προς τα βόρεια προάστια, συνοδηγός. Σε κάποια στιγμή η ροή των αυτοκινήτων γίνεται πολύ αργή, και μετά από λίγο σταματά. Κάτι έχει συμβεί στο δρόμο. Μακρυά, βλέπω ένα σταματημένο λεωφορείο. Μας έχουν προσπεράσει πέντε- έξι μηχανάκια της αστυνομίας: τροχαίο. Έπειτα από πολύ ώρα φθάνουμε στο σημείο του δυστυχήματος. Η μία κατεύθυνση του δρόμου έχει κλείσει. Στη μέση, το σώμα ενός μοτοσικλετιστή, ξαπλωμένο ανάσκελα στην άσφαλτο. 'Μην κοιτάς, δε μπορώ να αντικρύσω το θέαμα', είναι η μαμά μου που το λέει, μα το βλέμμα μου δε μπορεί να ξεκολλήσει από το σώμα του ανθρώπου, που κείτεται κάτω. Το πρόσωπό του σκεπασμένο με ένα πανί. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως δεν είναι νεκρός, πως είναι μόνο πληγωμένος άσχημα, γυρνώ το βλέμμα και προσπαθώ μάταια να διακρίνω ασθενοφόρο στον ορίζοντα.

Σιωπή. Δάκρυα χωρίς ήχο τρέχουν από τα μάτια μου. Κόντεψα να χάσω πολύ στενό μου άνθρωπο από ατύχημα με μηχανή, η καρδιά μου τότε είχε κοντέψει να σπάσει. Ζαλίζομαι. Κι ας τις αγαπώ πολύ τις μηχανές, την ελευθερία που νιώθω κάθε φορά που ανεβαίνω σε δύο ρόδες.