Οι τζάμπα μάγκες ας πάνε στο σπίτι να πλύνουν κανένα πιάτο [κι ας αφήσουν εμάς, τους υπόλοιπους normal οδηγούς να κυκλοφορούμε χαλαροί]

Το διήμερο που πέρασε είπα να ξεφύγω λίγο από το κλεινόν άστυ. Κάτι η πρόσκληση από ένα καλό φιλαράκι που μένει στην Πάτρα, κάτι η ίδια η πόλη που είναι πανέμορφη, δεν ήθελα και πολύ... άρπαξα 2-3 πράγματα, πήρα το αυτοκίνητο κ έφυγα.

Η διαδρομή γνωστή, ο καιρός καλός, η διάθεσή μου στο ζενίθ, ανεβαστική μουσική... όλες οι προϋποθέσεις για να κυλήσει καλά το ταξίδι. Μπαίνω λοιπόν στην αττική οδό με την (αυτο)πεποίθηση ότι τα πράγματα θα πάνε πρίμα. Κι όμως, πού να ήξερα... Σε λίγο θα άρχιζε το γνωστό θεατρικό έργο Είμαι μάγκας και το δείχνω!

σκηνικό 1^ο: Αυτοκίνητο μεσαίας κατηγορίας. Στη θέση του οδηγού μεσοαστός οικογενειάρχης, με τη σύζυγο δίπλα και παιδί (ή παιδιά) στο πίσω κάθισμα. Σταυρός που ταλαντεύεται κάτω από το καθρεφτάκι του οδηγού (είμαστε καλοί χριστιανοί και το δείχνουμε, είπατε τίποτα;;;;;), χέρι βαριεστημένα κρεμασμένο έξω από το παράθυρο, χρυσό βραχιόλι-ταυτότητα στον καρπό, ύφος ‘έξυπνο’ και σκληρό, που δε σηκώνει πολλά πολλά. Οδηγεί στην αριστερή λωρίδα- είναι ‘ψημμένος’ από τα 15 στους δρόμους, τρέχει με πολλά παραπάνω χιλιόμετρα από όσα του επιτρέπουν ο δρόμος, οι συνθήκες και το ίδιο το αυτοκίνητο (το παιδί να έχει πατέρα- παράδειγμα προς μίμηση όταν μεγαλώσει), και το κυριότερο... δεν ανέχεται να προηγούνται στην ίδια λωρίδα άλλα αυτοκίνητα. Αναβοσβήνει νευρικά και επανειλημμένα τους προβολείς (το γεγονός ότι τυφλώνει τον μπροστινό δε φαίνεται να τον απασχολεί ιδιαίτερα) και κολλάει τη μηχανή πίσω από το προπορευόμενο όχημα (για αποστάσεις ασφαλείας ούτε λόγος, είπαμε, είναι ‘ψημμένος’ οδηγός, ξέρει...).

σκηνικό 2^ο: Νεαρή, ξανθομαλλούσα, ετών 20φεύγα, συμπαθέστατη κατά τα φαινόμενα. Μέσα σε coupé cabrio, πανάκριβο δώρο του εύπορου μπαμπά (είδατε η κόρη μου τι αυτοκίνητο οδηγεί;;;), με εξίσου πανάκριβα γυαλιά ηλίου και έντονη αναποφασιστικότητα: περνάει από τη μία λωρίδα στην άλλη με την ίδια ευκολία που αλλάζει το χρώμα στα νύχια των χεριών της. Έτσι κ αλλιώς, μία τόσο σοβαρή απόφαση θέλει χρόνο, οπότε μέχρι να αποφασίσει, κινείται μεταξύ αριστερής και μεσαίας λωρίδας με βήμα κάβουρα και φυσικά χωρίς να χρησιμοποιήσει τα φλας (‘μα αυτά είναι μόνο για τους ξενέρωτους και τους ψαρωμένους πρωτάρηδες!’). Τρέφει τη βαθειά πεποίθηση πως με τα χρήματα του μπαμπά μπορεί να αγοράσει όλο τον κόσμο· άλλωστε, κάποια στιγμη ο μπαμπάς θα φροντίσει να της πάρει την αττική οδό (κι όλο το υπόλοιπο οδικό δίκτυο) δώρο, οπότε και θα λυθεί το μεγάλο πρόβλημα- σπαζοκεφαλιά ‘μεσαία ή αριστερή;’.

σκηνικό 3^ο: Νεαρός, ωραιοπαθής, γνωστός και ως γκαζοφονιάς ή φυσέκι, ανάλογα με την πληθυσμιακή ομάδα στην οποία ανήκει αυτός που τον βλέπει (παθών ή θαυμαστής- ανταγωνιστής στην ταχύτητα). Κοντά στα πρώτα –άντα συνήθως, ο πρωταγωνιστής μας είχε από μικρός κρυφό όνειρο να συμμετάσχει στη formula 1. Η ζωή όμως του φέρθηκε σκληρα, τον παράτησε σύξυλο, κ έτσι εκείνος τρέχει από πίσω της να την προλάβει. Με ύφος ειδήμονα διατυμπανίζει ότι ποτέ δεν τρέχει με λιγότερο από160 km/h, καλύπτει την ίδια απόσταση με οποιονδήποτε άλλο, κοινό θνητό στη μισή ώρα, και περιμένει ανυπόμονα να εισπράξει βλέμματα θαυμασμού από ένα φανταστικό ακροατήριο –κατά προτίμηση γυναικείο- το οποίο θα κρέμεται από τα χείλη του. Μικρός έπαιζε ηλεκτρονικά παιχνίδια με αγώνες ταχύτητας. Από εκεί του έχει μείνει και η συνήθεια να προσπερνάει εμπόδια (=τα υπόλοιπα αυτοκίνητα) κάνοντας απίστευτα zig-zag. Η περίπτωση να συγκρουστεί με άλλο αυτοκίνητο που προσπερνάει από την αριστερή πλευρά τυχόν προπορευόμενο, τη στιγμή που ο ίδιος προσπερνάει το ίδιο αυτοκίνητο από δεξιά (γιατί ‘είναι μάγκας κι έχει τσαγανό’), δε φάνεται να τον πτοεί διόλου. Όλη η ζωή είναι ένα video game, ποτέ του δεν την πήρε στα σοβαρά, τώρα θα την πάρει;

Με αφορμή τα παραπάνω, θυμήθηκα κάτι που πάθαμε με μια φίλη, λίγες εβδομάδες πριν. Βράδυ, σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας, ψάχναμε να παρκάρουμε. Η κοπέλα είχε βγάλει αλάρμ και επιβράδυνε, οδηγώντας στην άκρη του δρόμου, ώστε να μην εμποδίζει τη ροή των υπόλοιπων αυτοκινήτων. Οπότε σε κάποια στιγμή, την προσπερνάει γκαζωμένος εκπρόσωπος της κατά τα άλλα συμπαθούς κίτρινης φυλής (κοινώς ταρίφας), ο οποίος με ευγένεια ψυχής της φωνάζει ‘να πας να πλύνεις κανένα πιάτο!’.

Όχι φίλε μου, δε θα πάει να πλύνει κανένα απολύτως πιάτο. Κι αφού εσύ και όλοι εκείνοι που συμπεριφέρονται με την ίδια ανυπομονησία, αγένεια, ψευτομαγκιά και οδηγούν το ίδιο επικίνδυνα με σένα, είστε δημόσιοι κίνδυνοι και βάζετε τη ζωή όλων των υπόλοιπων σε ρίσκο, εσείς να πάτε να πλύνετε, όχι ένα, αλλά πολλά πιάτα. Αν δεν τα καταφέρετε ούτε κι εκεί, τουλάχιστον στην κουζίνα δε θα πάρετε ζωές τρίτων στο λαιμό σας.