Κατέβηκα στην ακροθαλασσιά κι έκατσα στα βραχάκια. Άφησα το κύμα να σκάσει στα πόδια μου, να ξεπλύνει τον πόνο. Η θάλασσα, ήρεμη μάνα, αγκαλιά ορθάνοιχτη για κάθε της παιδί, υπομονετικά περίμενε. Την κοίταξα και πείστηκα να αφήσω την ταραχή μου να εκφραστεί. Οι γρήγοροι παλμοί μου άρχισαν να καταλαγιάζουν, τα μέλη μου σιγά σιγά να μουδιάζουν. Τα μάτια μου θόλωσαν. Ξάφνου, ένα ρυάκι ανάβλυσε, ένα ρυάκι που έγινε γρήγορα χείμμαρος κι ενώθηκε με την απέραντη θάλασσα.
Ο ουρανός σκοτεινός, ένα γκρίζο, μουντό ταβάνι σε δωμάτιο δίχως θέα. Τα δάκρυα συνεχίζουν,κυλούν ασταμάτητα, προσπαθώ να τα συγκρατήσω. Θες να τα μαζέψεις, να τα σφραγίσεις σε γυάλινο μπουκάλι να το πάρεις φυλαχτό. Κάθε δάκρυ και μια στεναχώρια που φεύγει, ένα βάρος που γλιστρά από τους ώμους μου.
Έχει αρχίζει να χαράζει. Κάτι κοιτάς ψηλά. Σηκώνω τα υγρά μου μάτια. Έχεις δίκιο, κάτι λάμπει εκεί πάνω. Ένα μικρό, φωτεινό αστέρι. Να κάνω μια ευχή... Ας γίνει κάθε δάκρυ που αναβλύζει από μέσα μου μια δική σου όμορφη ανάμνηση, ένα άγγιγμα, ένα χάδι, μια ελπίδα...
4 comments:
Πανέμορφο!
Γεμάτο εικόνες και ήχους!
Και με συμβολικά αισιόδοξο απόφθεγμα!
Τα σέβη μου!
Είναι η πανσέληνος -που αργεί ακόμα-, είναι το χαλαρωτικό κλίμα του αυγούστου, πάντως πολλές εικόνες κι ανάμεικτα συναισθήματα με κατακλύζουν τις τελευταίες μέρες... Χαίρομαι που μπόρεσα να μεταδώσω τη μαγεία τους και σε κάποιον άλλο :) Όσο για την αισιοδοξία, πιστεύω πως όσο πικρό κι αν είναι κάποιες φορές το ποτήρι που πίνουμε, στον πάτο υπάρχει η ελπίδα. Ας την αφήσουμε να αναδυθεί!
Καλησπέρα!
Ταιριάζει το καλοκαίρι σε τέτοιες εικόνες.. Όχι πολύ ευχάριστες βέβαια αλλά έχουν και μια γεύση ελπίδας στο τέλος..
dream rider: το καλοκαίρι συνήθως έχει κάποια μελαγχολική απόχρωση. Επειδή όμως πιστεύω πως η ζωή είναι ένας λευκός καμβάς κι εμείς καλλιτέχνες που ζωγραφίζουμε ο καθένα ς τη δική του οπτική, προτιμώ να διαλέγω το φωτεινό χρώμα της ελπίδας...
Post a Comment