Είναι κάποια βράδια...

Είναι κάποια βράδια που μοιάζουν αλλιώτικα, ιδιαίτερα. Ένα άρωμα ανατολής σαν να σε κυκλώνει, γλυκό και μελαγχολικό ταυτόχρονα. Ένα άρωμα που σε υπνωτίζει, σε μαγεύει, σε ταξιδεύει σε κόσμους παρελθόντες. Εκείνες τις στιγμές ανακαλύπτεις ξανά μονοπάτια από χρόνια χαμένα, που έχουν κρυφτεί πίσω από δέντρα τεράστια, κισσούς και περικοκλάδες. Κι ενώ οι πρασινοκίτρινοι τοίχοι (νομίζεις πως) έχουν γίνει γυάλινοι κι αδιάβατοι, κάτι τέτοια βράδια τα κλαδιά υποχωρούν, και παλιά μονοπάτια σε προσκαλούν να τα διαβείς πάλι, έστω μέσα από τον καπνό ενός τσιγάρου ή τη ζάλη ενός ποτού.

Στο διάβα σου θα δεις εικόνες παγωμένες, στιγμές προσεκτικά διαλεγμένες από χρόνια μακρινά και περασμένα, σα σκηνές από ασπρόμαυρη ταινία. Κι από κείνα τα λίγα στιγμιότυπα θα ανοίξουν μνήμες, σεντούκια που έτη ολόκληρα έμεναν σκονισμένα στον πάτο ενός σκοτεινού ντουλαπιού. Ανάμεικτα συναισθήματα χαράς και λύπης θα αναδυθούν σαν εκρηκτικό κοκτέιλ, προκαλώντας μια γλυκειά παραζάλη. Η βόλτα στο παρελθόν είναι μια δίνη που σε παρασέρνει.

Και την επόμενη μέρα έχεις φτάσει στο τέλος, στον πάτο. Ή μήπως είναι η αρχή, ένα νέο ξεκίνημα; Έχεις έρθει πάλι πίσω στο παρόν, στο τώρα. Και το μόνο που έχει μείνει από το προηγούμενο βράδυ είναι ο καπνός στην ατμόσφαιρα κι η ζαλάδα από τις χθεσινές καταχρήσεις...