Μόνο τον εαυτό μου δεν ξέρω τι να τον κάνω...

Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα σε μεγάλο supermarket, από εκείνα που έχουν μέχρι και ρούχα, ηλεκτρικές συσκευές κλπ. Χρειαζόμουν λίγα πραγματάκια, συγκεκριμένα, οπότε τα συγκέντρωσα γρήγορα στο καλάθι και έκανα να φύγω προς το ταμείο. Είχα όμως ακόμα λίγο χρόνο στη διάθεσή μου, κι έτσι αποφάσισα να κάνω μια βόλτα προς το τμήμα με τα ηλεκτρονικά- μου έκανε εντύπωση που σε ένα supermarket υπάρχει ακόμα και αυτό. Δεξιά κι αριστερά αμέτρητα προϊόντα με προσεγμένο περιτύλιγμα, ελκυστική εμφάνιση, ‘έξυπνα’ τοποθετημένα, μόνο που δεν κρατούσαν ταμπελάκι ‘αγόρασέ με!’. Η κοινωνία της κατανάλωσης... Ένιωσα άσχημα, πήρα τα πράγματά μου και κίνησα γρήγορα για το ταμείο...

Μου φαίνεται αστείο, τόσο αστείο που αγγίζει τα όρια του τραγικού. Μια ζωή δουλεύουμε για να αγοράζουμε. Έχουμε ανάγκη αυτό, εκείνο, το άλλο, α, βγήκε και κάτι καινούριο, να μην το αγοράσουμε; είναι απαραίτητο... Πλασματικές ανάγκες και θέλω, σε μία κοινωνία που υπερπαράγει και υπερκαταναλώνει. Και υπερκαταστρέφει, επίσης- αλλά αυτό δεν το λέμε, δεν ακούγεται όμορφο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι πλαστικές σακκούλες. Πόσοι τόνοι παράγονται και διανέμονται στα supermarket, ώστε να μπορούμε κάθε προϊόν να το βάλουμε σε ξεχωριστή σακκούλα;... Υπερβολή; Κι όμως. Αυτό το προϊόν, που ουσιαστικά δεν το αγοράζουμε καν άμεσα, απλώς το χρησιμοποιούμε για να μεταφέρουμε άλλα, κάνει τόσο κακό στον ήδη πολύ επιβαρυμένο πλανήτη μας. Κάθε χρόνο εκατοντάδες θαλάσσιες χελώνες πνίγονται, διότι καταπίνουν πλαστικές σακκούλες που κάποιοι ανεγκέφαλοι πετούν από τα πλοία στη θάλασσα. Οι χελώνες τις νομίζουν για τσούχτρες, μα όταν τις καταπίνουν είναι πια αργά: σε λίγο θα πάψουν να αναπνέουν: πεθαίνουν από ασφυξία.

Όχι, το κείμενο δεν είναι ούτε ‘συμπαθητικό και γλυκούλι’, ούτε μελό. Είναι περιγραφή μιας πραγματικότητας που προτιμούμε να ξεχνούμε ή να αγνοούμε. Φυσικά, οι πλαστικές σακκούλες δεν είναι το μόνο μας πρόβλημα. Είναι όμως τόσο απλό, τόσο εύκολο να περιορίσουμε την αλόγιστη χρήση τους –ναι, υπάρχουν και χάρτινες, ευτυχώς έχουν αρχίσει να τις χρησιμοποιούν ξανά- και να συμβάλουμε έτσι, έστω και λίγο ο καθένας, σε έναν κόσμο λίγο πιο βιώσιμο, λίγο καλύτερο και για άλλα είδη, όχι μόνο για το ανθρώπινο (αλήθεια, γινόμαστε καλύτεροι, ζούμε πιο ποιοτικά μαζεύοντας όλο και περισσότερες σακκούλες;...).

Συνέχεια αγοράζουμε, καταναλώνουμε, μαζεύουμε στο σπίτι μας πολυάριθμα αγαθά –και σακκούλες!- γιατί όλο και κάποια πλασματική ανάγκη θα ανακαλύψουμε ότι ικανοποιούν. Νομίζουμε πως όλος αυτός ο συρφετός θα διευκολύνει τη ζωή μας, πως πραγματικά έχει λόγο ύπαρξης. Και τελικά, μόνο τον εαυτό μας δεν ξέρουμε τι να τον κάνουμε...

Υ.Γ.: Τον τίτλο τον δανείστηκα από μια θεατρική παράσταση βασισμένη σε έργα γνωστού Έλληνα συγγραφέα. Τόσα χρόνια πριν, κι ακόμα τόσο επίκαιρος, ίσως πιο επίκαιρος από ποτέ...