Πύρινα Τοπία

Τις τελευταίες μέρες όλη η χώρα έχει μετατραπεί σε πορτοκαλόχρωμο εφιάλτη. Μαθαίνουμε για ολοένα και περισσότερα θύματα. Βλέπουμε σπίτια να καταστρέφονται, τόσα δέντρα και ζώα νεκρά. Η πνιγηρή οσμή του καπνού εισέρχεται στα πνευμόνια μου, με πνίγει. Μου αφήνει μια πικρή γεύση. Τα όμορφα τοπία μας, νεκροταφία δέντρων, χαραγμένα στη μνήμη μου δε μ'αφήνουν να ησυχάσω.

Η Πυροσβεστική τρέχει να προλάβει. Αλήθεια, τι; Πώς μπορούν τόσο λίγοι άνθρωποι να παλέψουν ενάντια σε τόσα πύρινα μέτωπα; Με κίνδυνο της ζωής τους, απάνθρωπα ωράρια εργασίας και ανύπαρκτο ή υποτυπώδη εξοπλισμό, προσπαθούν να σώσουν ό,τι είναι δυνατό. Ένας ήρωας δε μπορεί να σώσει όλο τον κόσμο...

Μα είμαστε σοβαροί; Αντιπυρικές ζώνες ανύπαρκτες, χρηματοδότηση μηδέν, ελάχιστο προσωπικό της Πυροσβεστικής σε σχέση με τις ανάγκες της χώρας, παντελής έλλειψη ενημέρωσης των κατοίκων, έλλειψη οργάνωσης... Δηλαδή πώς περιμένουμε να αντιμετωπιστούν τέτοιας έκτασης φαινόμενα εμπρησμού; Με κατακλυσμιαία βροχή;;;

Λυπάμαι. Λυπάμαι για τις ζωές που χάθηκαν άδικα. Λυπάμαι για τα όνειρα ζωής που έγιναν στάχτη. Για τα δάση που κάηκαν και τα ζώα που απανθρακώθηκαν. Για όλους όσους ζουν με την αγωνία αυτή τη στιγμή, αν θα είναι ο τόπος τους η επόμενη πυρκαγιά στο χάρτη.

Και θυμώνω. Θυμώνω με τις εγκληματικές ενέργειες εμπρησμού που αποκαλύφθηκαν, με την -εξίσου εγκληματική- αμέλεια στους τομείς της οργάνωσης και της αντιπυρικής προστασίας. Το ζήτημα δεν είναι να παρακαλούμε να μη συμβαίνουν καταστροφές, ούτε βεβαίως να αρνούμαστε την ύπαρξη αδίστακτων εμπρηστών που ανενδοίαστα σπέρνουν την καταστροφή σε τέτοια έκταση. Το παν είναι η πρόληψη. Και δυστυχώς η λέξη 'πρόληψη' στην Ελλάδα είναι διαγραμμένη απο το λεξικό...