Πολιτισμός ή εκ-πολιτισμός;

Ως έθνος, κακά τα ψέμματα, δεν έχουμε καλή σχέση με την έννοια του πολιτισμού. Αν στην Αρχαιότητα αναπτύχθηκε στον ελλαδικό χώρο ένας αξιοθαύμαστος πολιτισμός, ο οποίος γοήτευσε, επηρέασε και ενέπνευσε τόσες γενιές ξένων, είναι φανερό πως εμάς, τους σύγχρονους Έλληνες, 'πέρασε και δε μας άγγιξε'.

Κάθε χρόνο εκατοντάδες τουρίστες έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου για να θαυμάσουν από κοντά τον Παρθενώνα, να περπατήσουν στην Αρχαία Αγορά, να επισκεφθούν το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο και να δουν πολλά ακόμα σπουδαία αρχιτεκτονήματα σε διάφορα μέρη της χώρας. Κι εμείς στην καλύτερη περίπτωση περνούμε από μπροστά τους σφυρίζοντας αδιάφορα. Στη χειρότερη, αγνοούμε και την ύπαρξή τους. "Μάθε ό,τι θα σου χρησιμεύσει για να βγάλεις χρήματα" είναι το μότο μας- γιατί εμείς οι Έλληνες 'είμαστε έξυπνοι, όχι σαν τους κουτούς τους Ευρωπαίους που ασχολούνται με ερείπια'. Μα προφανώς, η αρχαιότητα δεν 'πουλάει', οι χρηματοδοτήσεις και τα μεγάλα κέρδη απαντώνται σε άλλους κλάδους... κι εκείνοι -οι λίγοι- που ασχολούνται και ψάχνουν να μάθουν κάποια πράγματα παραπάνω γι'αυτήν είναι τύποι 'περιθωριακοί', 'στον κόσμο τους', ως και 'παρακμιακοί'!!!

Έτσι και για τα μνημεία μας δεν ενδιαφερόμαστε, δε δίνουμε δεκάρα τσακιστή. Ναι, πικρή αλήθεια, μα όσο κι αν μας πονάει, ας τολμήσουμε επιτέλους να κοιτάξουμε την αλήθεια στα μάτια. Κάηκε η Ολυμπία. 'Σώθηκε η Αρχαία Ολυμπία' λένε, με φωνή περήφανη και με τα αυτιά τεντωμένα να ακούσουν τα ευχαριστήριά μας. Σοβαρά μιλάμε;;; Τι ακριβώς σώθηκε; Μνημείο δεν είναι μόνο τα μάρμαρα, ούτε τα σπουδαία ευρήματα που φυλάσσονται στα δύο μουσεία -παλιό και νεότερο.

Αντιγράφω από το Χάρτη της Βενετίας (=πλαίσιο αρχών σύμφωνα με τις οποίες πραγματοποιούνται οι αποκαταστάσεις των αρχιτεκτονικών μνημείων στη σημερινή εποχή/ καθιερώθηκε σε διεθνές συνέδριο Αρχιτεκτόνων και Τεχνικών στη Βενετία, το 1964):

[...]
Ορισμοί:
1. Η έννοια ενός ιστορικού μνημείου δεν καλύπτει μόνο το μεμονωμένο αρχιτεκτονικό έργο, αλλά και την αστική ή αγροτική τοποθεσία που μαρτυρεί έναν ιδιαίτερο πολιτισμό, μια ενδεικτική εξέλιξη ή ένα ιστορικό γεγονός. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τις μεγάλες δημιουργίες αλλά και για ταπεινά έργα που με τον καιρό απέκτησαν πολιτιστική σημασία.
[...]

Είναι λοιπόν προφανές ότι στον ορισμό του μνημείου περιλαμβάνεται και το Κρόνιο Όρος, το οποίο κατακάηκε. Άρα για ποιο λόγο καυχιόμαστε ότι σώσαμε την Ολυμπία;... Όλη η διεθνής κοινότητα σκύβει το κεφάλι από τη θλίψη... Κι εμείς γεννούμε ένα σωρό άνευρες δικαιολογίες για το Κρόνιο Όρος που έγινε στάχτη, για έναν τόπο που ίσως δεν έχουμε καν επισκεφθεί -ούτε μια φορά!, για ένα μνημείο που δεν κάναμε ούτε την ελάχιστη προσπάθεια να καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε...