Το πρωί, μόλις ξύπνησα, άνοιξα τα παράθυρα να μπει φρέσκος αέρας. Φρούδες ελπίδες: μία έντονη μυρωδιά καμένου, διάχυτη στην ατμόσφαιρα με γέμισε θλίψη. Τι αισιόδοξο ξεκίνημα για την καινούρια μέρα!... Βγήκα στους δρόμους της πόλης. Όλοι έτρεχαν στις δουλειές τους, σαν να μην συνέβαινε τίποτα. Κι όμως κάτι είχε αλλάξει.
Πράγματι κάτι έχει αλλάξει. Παρόλο που σήμερα δεν είχε τόσο πολύ ζέστη -εδώ αντέξαμε στους 46 βαθμούς Κελσίου, με λιγότερους θα δυσφορήσουμε;- κι όμως, η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή. Σαν κάποιος να είχε κουκουλώσει όλη την Αθήνα με διαφανή μεμβράνη. Ένιωσα ένα ψυχοπλάκωμα.
Είναι η ιδέα μου; Δε νομίζω... Ξεκάναμε την Πάρνηθα, μετά την Πεντέλη, χτες και τον Υμηττό. Παιδιά μήπως έχουμε και τίποτα άλλο; Να μη μας ξεμείνει δηλαδή!... Μα βέβαια, τι περιμένουμε; Σε μία πρωτεύουσα όπου το ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο είναι το χαμηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάηκε και το λιγοστό, ελάχιστο πράσινο που έδινε οξυγόνο στην ήδη κορεσμένη πόλη μας.
Κάτι καίγεται... Κι αυτό δεν είναι μόνο τα δάση, τα ζώα και οι άνθρωποι που παραδώθηκαν στις φλόγες. Δεν είναι μόνο οι περιουσίες και τα χωράφια που χάθηκαν. Πρόκειται για εμάς, όλους όσους έχουμε απομείνει ζωντανοί να κοιτούμε τα απομεινάρια μιας τραγωδίας απερίγραπτης. Εμείς καιγόμαστε, που έχουμε μείνει μόνοι, χωρίς πράσινο, χωρίς ζωή, μες στα γκρίζα κουτάκια μας, σα συντρίμμια ενός ναυαγίου σε νεκρή θάλασσα...
Πράγματι κάτι έχει αλλάξει. Παρόλο που σήμερα δεν είχε τόσο πολύ ζέστη -εδώ αντέξαμε στους 46 βαθμούς Κελσίου, με λιγότερους θα δυσφορήσουμε;- κι όμως, η ατμόσφαιρα ήταν πνιγηρή. Σαν κάποιος να είχε κουκουλώσει όλη την Αθήνα με διαφανή μεμβράνη. Ένιωσα ένα ψυχοπλάκωμα.
Είναι η ιδέα μου; Δε νομίζω... Ξεκάναμε την Πάρνηθα, μετά την Πεντέλη, χτες και τον Υμηττό. Παιδιά μήπως έχουμε και τίποτα άλλο; Να μη μας ξεμείνει δηλαδή!... Μα βέβαια, τι περιμένουμε; Σε μία πρωτεύουσα όπου το ποσοστό πρασίνου ανά κάτοικο είναι το χαμηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, κάηκε και το λιγοστό, ελάχιστο πράσινο που έδινε οξυγόνο στην ήδη κορεσμένη πόλη μας.
Κάτι καίγεται... Κι αυτό δεν είναι μόνο τα δάση, τα ζώα και οι άνθρωποι που παραδώθηκαν στις φλόγες. Δεν είναι μόνο οι περιουσίες και τα χωράφια που χάθηκαν. Πρόκειται για εμάς, όλους όσους έχουμε απομείνει ζωντανοί να κοιτούμε τα απομεινάρια μιας τραγωδίας απερίγραπτης. Εμείς καιγόμαστε, που έχουμε μείνει μόνοι, χωρίς πράσινο, χωρίς ζωή, μες στα γκρίζα κουτάκια μας, σα συντρίμμια ενός ναυαγίου σε νεκρή θάλασσα...
4 comments:
Η καταχνιά που μας έχει πλακώσει, στην ουσία είναι στην ψυχή μας... Απλά, όπως κάθε αρρώστια, μετά από λίγο καιρό, αποκτά και "σωματική" διάσταση...Κια τότε, αρχίζει να "μυρίζει"....
Ελπίζω από κάπου να τα βρούνε αυτά που έκαναν στην άμοιρη Αττική...στην άμοιρη Ελλάδα...
το κακό είναι οτι μόνο παρατηρουμε πια...μοιρολατρικά.
..με ευχολόγια και κροκοδείλια δάκρυα δεν γίνεται τίποτα.
Δεν πρέπει να ξεχάσουμε εύκολα.
Στις 16 Σεπτεμβρίου είναι η μέρα που ο καθένας μας αναλαμβάνει την ευθύνη.
Να είσαι καλά! :)
chameleon dark, αν ακους: είναι άσχημα τα πράγματα, πολύ άσχημα, αλλά εμείς δεν το βάζουμε κάτω!
ilias: καλωσήλθες! Έχεις δίκιο, στις 16.9 είναι η μέρα που δίνουμε τη δική μας απάντηση σε όσα συμβαίνουν!
Post a Comment