Περί αληθείας...

Τι κάνουμε όταν σε μία δημόσια υπόθεση ανακαλύπτεται κάτι το σκοτεινό και ομιχλώδες, όπου εμπλεκόμαστε κι εμείς, και ως δημόσια πρόσωπα πρέπει κάτι, έστω, να πούμε για το θέμα; Θα αφεθούμε σε μία 'στιγμή αδυναμίας'; Θα δείξουμε στον κόσμο, στην κοινωνία πως μας έπιασαν στα πράσα και δε βρίσκουμε τι να πούμε;

Όχι βέβαια. Σιωπή ίσον ενοχή -για πολλούς (το ότι η σιωπή μπορεί να είναι και χρυσός, είναι άλλο, μεγάλο θέμα). Έτσι λοιπόν, ευφυείς καθώς είμαστε, έχουμε βρει μια μοναδική ατάκα, την οποία διατυμπανίζουμε σε κάθε ανάλογη περίσταση: θα λάμψει η αλήθεια!

Και έρχεται ο απλός ελληνικός λαός, που για σκοτεινές υποθέσεις όλο μαθαίνει και φως στο τούνελ δε βλέπει, και ρωτάει: 'Μήπως ξεμείνατε από σόδα; Γιατί έχω εγώ στο ντουλάπι μου, να σας δώσω λίγη να τρίψετε την αλήθεια, μπας και λάμψει επιτέλους!'


υ.γ.: Κάθε αντιστοιχία με πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα είναι τελείως τυχαία και συμπτωματική.


Για το παιχνίδι όπου με προσκάλεσε ο -συνήθης ύποπτος- mahler76 ;)

Κάθε χρόνο και ναυάγιο, έτσι για το καλό...

Τη συχνότητα των ναυαγίων στη χώρα μας, πώς να την ερμηνεύσω;

α. κάθε χρόνο εφοδιαζόμαστε με νέο στόλο επιβατηγών, οπότε κάνουμε crash test να δούμε τις αντοχές τους

β. γίνεται συντονισμένη προσπάθεια, ώστε να εξοντωθούν τυχόν καρχαρίες που απειλούν τους ανυποψίαστους τουρίστες μας, με τη βοήθεια των ρυπογόνων ουσιών που απελευθερώνονται μετά το ναυάγιο

γ. είναι η ελληνική φιλοξενία ντε! Δίνουμε μια απόχρωση περιπέτειας στις διακοπές του ξένου τουρίστα, και συν τοις άλλοις παραδίδουμε μαθήματα αποτελεσματικής και οργανωμένης διάσωσης (όχι παίζουμε!).

Άλλη ερμηνεία, anyone?

Αλοκάσια

... ονομάζεται το νέο μέλος που προστέθηκε στο κηπάκι μου (το πραγματικό, όχι το blog-ικό!). Δεν έχει εντυπωσιακά φύλλα;

Η αλοκάσια κατάγεται από τις Φιλιππίνες. Της αρέσει η σκιά και η δροσιά. Στο πότισμα χρειάζεται λίγη προσοχή, γιατί εύκολα σαπίζει,οπότε αφήνουμε ενδιάμεσα το χώμα να στεγνώσει.

Εδώ με μία μικρότερη αλοκάσια που είχα αγοράσει πιο παλιά. Μια δροσερή νότα στη ζέστη του καλοκαιριού...

Νέο παιχνίδι!....

από το mahler. Διαλέγουμε ένα γνωστό τραγούδι και... γράφουμε μια παρωδία!! Χιχιχι...

Δεν ξέρω πόσοι το γνωρίζουν, είναι πολύυυυυ παλιό, διάλεξα το 'Τσάι με λεμόνι', του Δάκη (δεν τον ήξερα, αλλά το τραγούδι το είχα ακούσει παλαιότερα και μου είχε μείνει!):

Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι
Και η αγωνία μου φουντώνει
Πότε θα βρεθούμε οι δυο μας μόνοι
Τσάι με λεμόνι στο μπαλκόνι

και ιδού το δικό μου 'πόνημα':

Τσάι με λεμόνι στο σαλόνι
και το χαμόγελο παγώνει
καθώς ξημέρωμα σιμώνει
και η μακέτα δεν τελειώνει.

..... mahler νομίζω καταλαβαίνεις το κάψιμο που πέφτει ενόψει εξεταστικής, χεχε... Να μην κάνουμε και μια πλακίτσα, τόσες μακέτες έχουν περάσει πια από τα χεράκια μας,,,

guys, όποιος έχει κέφια, του παραδίδω τη σκυτάλη!!

Επιτέλους...

...τα κατάφερα! Όλο έλεγα πως θα κάνω link σε όλα τα φιλαράκια που διαβάζω, και όλο δίσταζα να καθήσω να κάνω τη λίστα. Ακόμα δεν είναι ολοκληρωμένη, θα συμπληρώνεται και θα ανανεώνεται! Ας μην θεωρηθεί η λίστα αυτή 'υπόδειξη', άλλωστε ο σκοπός της είναι να σας προτείνω, μονάχα, μέρη που κάνω βόλτες, και αν θέλετε, ακολουθείτε και ανακαλύπτετε με τη σειρά σας κι άλλα...

υ.γ.: ακολουθεί post-παιχνίδι από τον mahler76, ετοιμάζεται... (έβαλες δύσκολα αυτή τη φορά!! χιχι)

Αναγέννηση

Μου έλειψε η βόλτα στη blogoγειτονιά... Ήταν άραγε η απογοήτευση που ένιωσα, πως ήθελα να πω πολλά και δε χωρούσαν να τα γράψω; Ίσως η πίεση που αυξήθηκε ξαφνικά τους τελευταίους μήνες; Κάποια γεγονότα που με στεναχώρησαν; Δε μπορώ να απαντήσω με σιγουριά- ίσως να ήταν και όλα αυτά μαζί. Πέρασε πολύς καιρός... ώσπου δόθηκε η αφορμή...

Αυτό που μένει, είναι η απόφασή μου να μην ξαναφήσω τον κήπο μου, και να ξαναρχίσω τη e-βόλτα μου
σε γνώριμα και νέα μονοπάτια. Το θέμα δεν είναι να μη συναντούμε δυσκολίες ποτέ... αλλά να μπορούμε, όταν έρχονται, να τις αντιμετωπίζουμε!

Ελπίζω να είστε όλοι καλά! Και να συνεχίζετε να γράφετε!

Επιστροφή...

Η τουλίπα εδώ και αρκετές μέρες είναι καλά, βγήκε καινούριο πεταλάκι. Ο λόγος που δε βγήκε νωρίτερα στον κήπο της είναι πως έχει μαυρίσει κι άλλο, εσωτερικά αυτή τη φορά.

Τίποτα το τραγικό. Μόνο μικρά ψήγματα πικρών στιγμών, που φαίνεται συσσωρεύτηκαν πολλά μαζί και χρωμάτισαν μια ψυχή με χρώματα μελανά.

Δε μπορώ να ξεχωρίσω αν η χτεσινή μέρα ήταν πιο στενόχωρη από τη σημερινή. Πάντως χτες το βράδυ είδα κάτι που με τάραξε πάρα πολύ. Ήμουν σε κεντρικό δρόμο, προς τα βόρεια προάστια, συνοδηγός. Σε κάποια στιγμή η ροή των αυτοκινήτων γίνεται πολύ αργή, και μετά από λίγο σταματά. Κάτι έχει συμβεί στο δρόμο. Μακρυά, βλέπω ένα σταματημένο λεωφορείο. Μας έχουν προσπεράσει πέντε- έξι μηχανάκια της αστυνομίας: τροχαίο. Έπειτα από πολύ ώρα φθάνουμε στο σημείο του δυστυχήματος. Η μία κατεύθυνση του δρόμου έχει κλείσει. Στη μέση, το σώμα ενός μοτοσικλετιστή, ξαπλωμένο ανάσκελα στην άσφαλτο. 'Μην κοιτάς, δε μπορώ να αντικρύσω το θέαμα', είναι η μαμά μου που το λέει, μα το βλέμμα μου δε μπορεί να ξεκολλήσει από το σώμα του ανθρώπου, που κείτεται κάτω. Το πρόσωπό του σκεπασμένο με ένα πανί. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως δεν είναι νεκρός, πως είναι μόνο πληγωμένος άσχημα, γυρνώ το βλέμμα και προσπαθώ μάταια να διακρίνω ασθενοφόρο στον ορίζοντα.

Σιωπή. Δάκρυα χωρίς ήχο τρέχουν από τα μάτια μου. Κόντεψα να χάσω πολύ στενό μου άνθρωπο από ατύχημα με μηχανή, η καρδιά μου τότε είχε κοντέψει να σπάσει. Ζαλίζομαι. Κι ας τις αγαπώ πολύ τις μηχανές, την ελευθερία που νιώθω κάθε φορά που ανεβαίνω σε δύο ρόδες.

Για όλα τα φιλαράκια που ήρθαν στον κήπο μου να με ενισχύσουν...

Με συγκινήσατε! Θα παρακούσω για λίγο τη συμβουλή του γιατρού ('μείνε μακρυά από τον υπολογιστη για κανένα δεκαήμερο', πολύ είναι!) για να ανεβάσω την παραπάνω φωτογραφία από το flickr.com, ως ένα ευχαριστώ για τη συμπαράσταση και το ενδιαφέρον...

Σας φιλώ όλους και υπόσχομαι να είμαι σύντομα πίσω!

Πάει...

Η tulipa nera είναι λίγο deformee... ένα πεταλάκι έχει λαβωθεί, και θα πάρει λίγο χρόνο μέχρι να γιάνει... Κι επειδή πρέπει να ξεκουράσει λίγο το χέρι της που έχει πρηστεί, για λίγες μέρες θα γείρει τα πέταλά της χωρίς να ανθίσει. Θα κυκλοφορεί ωστόσο στις blogoγειτονιές, λίγο πιο αραιά.

Καλό βράδυ!

Τραγούδια αγάπης

Με χαρά συμμετάσχω σε δεύτερο παιχνίδι! Μahler76 σ'ευχαριστώ για την πρόσκληση!

Τι ακριβώς ψάχνουμε... ένα ή δύο τραγούδια με τα οποία θα έλεγες 'σ'αγαπώ' στο ή στη σύντροφό σου ή σε κάποιον-α που σε ενδιαφέρει. Στην περίπτωση των δύο τραγουδιών, το ένα πρέπει να ερμηνεύεται από άντρα και το άλλο από γυναίκα.

Mahler... με έβαλες σε σκέψεις! Θεωρώ πως το 'σ'αγαπώ', όπως έγραψες κι εσύ, το προδίδουν τα μάτια μας, πριν καν το πούμε...Σίγουρα όμως, η κατάλληλη (μουσική) ατμόσφαιρα εκείνη στιγμή είναι απαραίτητο συμπλήρωμα! Οπότε... αφού σκέφτηκα πολλά κομμάτια που θα ταίριαζαν σε μια τέτοια περίσταση, κατέληξα σε ένα ελληνικό και... δύο ξένα (βγήκα λίγο εκτός, αλλά... είναι και το θέμα τέτοιο...)

Από τα ελληνικά, διαλέγω ένα πολύ αγαπημένο:

Ερωτική εξομολόγηση , Ριφιφί

Σε ξένο ρεπερτόριο:

To the moon and back , Savage Garden
I've got to see you again , Norah Jones

Και ένα τελευταίο (mahler το ξέρω, είναι το 4ο, αλλά δε μπορώ να μην το αναφέρω), το οποίο δεν θεωρώ τόσο τραγούδι, όσο υπέροχα μελωδικό ποίημα (άρα δεν πιάνεται, χιχι):

Νατάσα, Υπόγεια Ρεύματα

Δυστυχώς δεν το βρήκα στο youtube, αλλά παραθέτω τους στίχους για να πάρετε μια γεύση:

Στίχοι: Υπόγεια Ρεύματα
Μουσική: Υπόγεια Ρεύματα
Πρώτη εκτέλεση: Υπόγεια Ρεύματα

Λακούβες που δεν παίζονται στου ονείρου μου τους δρόμους.
Χαμόγελο μεταξωτό.
Μ' αρέσει το άγγισμά σου.
Μ' αρέσει το ασημόδετο γλυκό αγκάλιασμά σου.

Και θέλω θάλασσες του Απρίλη μου.
Αρμύρα απ' της ψυχής σου την πηγή
Αρμύρα απ' της καρδιάς σου την πηγή.
Θέλω να θες τα πάντα.

Πρωί σε λεν Αυγερινό, το βράδυ Αποσπερίτη.
Ασημαχτίδα της ψυχής, σε λέω Αφροδίτη.

Πλέω σε λίμνες τ' ουρανού και περπατώ μονάχος
στην πόλη τη βαμμένη μου
Και κρύβω τέτοιο πάθος

Λαμπύρισμα στις κόκκινες ανταύγειες των μαλλιών σου
Θέλω ν' ακούς
και θα σου πω τα λόγια της ψυχής μου
και θα στη στείλω μια βραδιά να κοιμηθεί μαζί σου.

Μακριά απ' τις γκρίζες λάμψεις μου
Χρόνε μου ψυχοφθόρε
Σε χαιρετώ
Λαμπρό αστέρι της αυγής
Τρανέ εωσφόρε...

Θέλω φωτιά



Όσοι και όσες θέλετε να ανοίξετε μια χαραμάδα την καρδιά σας, είστε οι επόμενοι να απαντήσετε στο παιχνίδι!

Το πρώτο μου blogoπαιχνίδι!

Μετά από πρόσκληση των φίλων b|a|s|n\i/a και x-oyranoy (παιδιά άργησα λιγάκι, αλλά είχα δουλίτσα το σ/κ και δε σέρφαρα παρά ελάχιστα...), λαμβάνω τη σκυτάλη στο εξής ενδιαφέρον παιχνίδι:

Συνοπτικά εδώ οι κανονισμοί του παιχνιδιού :
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι...


Ιδού οι ζητούμενες προτάσεις:

'Επίσης, η κυβέρνηση χρησιμοποίησε τις επιδοτήσεις κατάρτισης, τους δασμούς, τους ποσοτικούς περιορισμούς και τις εξαγωγικές επιδοτήσεις για να προστατευτούν οι αναδυόμενες βιομηχανίες. Οι άνθρωποι αποκτούσαν δεξιότητες από τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ, έγιναν υπεργολάβοι, αντικατέστησαν τις εισαγωγές με τοπικώς παραγόμενα προϊόντα, επινόησαν νέα προϊόντα και χρηματοδότησαν νέες επιχειρήσεις με το τοπικό χρήμα από πρώην γαιοκτήμονες. Η πόλη της Ταϊπέι και η περιοχή της κατέστη κυψέλη δραστηριότητας που πρώτα λειτουργούσε τοπικά, ύστερα είχε συναλλαγές με την περιοχή του Ειρηνικού (Pacific Rim), με πόλεις που ήταν στο ίδιο επίπεδο ανάπτυξης, και κατόπιν, παγκοσμίως.'

από το Μικρό Βιβλίο για τη Γη, του James Bruges

Ένα πολύ μικρό σε μέγεθος βιβλιαράκι, που μας δημιουργεί ερωτηματικά σχετικά με τα προβλήματα του πλανήτη. Το συστείνω ανεπιφύλακτα!

Προσκαλώ κι εγώ με τη σειρά μου όλους τους βιβλιόφιλους fellow bloggers που έχουν διάθεση, να συμμετάσχουν και να μας παρουσιάσουν ένα βιβλίο!

Για όλους όσους αγαπούν τα ζώα

Βρήκα ένα ενδιαφέρον link , με γλυκύτατα πλασματάκια που περιμένουν μια ζεστή αγκαλιά! Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, πως τα ζώα θέλουν όχι μόνο την αγάπη μας, αλλά και υπευθυνότητα. Καλύτερα να το σκεφτούμε σοβαρά προτού υϊοθετήσουμε ένα κατοικίδιο, ώστε να μην κινδυνέψει αργότερα μια ψυχή να καταλήξει στο δρόμο...

Είναι στο χέρι μας να έχουν μια καλύτερη τύχη!

Update: είχατε δίκιο για το link, νομίζω το διόρθωσα! Για τσεκάρετε τώρα... αν δε σας βγει ούτε τώρα, η διεύθυνση είναι http://strayshelp.blogspot.com/

Απογοήτευση

Υποσχόμαστε και ζητάμε αγάπη. Καρδιές, τριαντάφυλλα μπακαρά, δώρα και μηνύματα αγάπης παντοτινής. Δε μας λείπει η αγάπη. Αγάπη έχει αυτός ο κόσμος αρκετή, για πράγματα σημαντικά κι ασήμαντα.. Λίγη παραπάνω ανεκτικότητα μας λείπει. Ανεκτικότητα και αλληλοσεβασμός. Για το διαφορετικό, για τον Άλλο, για την ανθρώπινη υπόστασή του, για το δικαίωμα σε μια ζωή με ποιότητα.

πρωινή έκπληξη

Σήμερα το πρωί ξύπνησα πολύ ευδιάθετη. Βγήκα έξω στο κηπάκι μου και κοίταξα ένα ένα όλα τα φυτά. Τα αγαπώ και το ξέρουν, γι'αυτό και πηγαίνουν καλά. Μόνο μια ζαρντινιέρα ήταν άδεια μέχρι τώρα, νόμιζα πως οι βολβοί που είχα φυτέψει είχαν μουχλιάσει. Καθώς πλησίασα, πρόσεξα μια πράσινη μυτούλα που ξεπρόβαλλε δειλά από το χώμα. Ήταν μια από τις τουλίπες μου, που θέλησε να ξανανταμώσουμε και αυτή την άνοιξη.

Μικρά, απλά πράγματα που με κάνουν να χαμογελώ και με γεμίζουν αισιοδοξία.

Χιονίζει!

Από χτες, στα βόρεια προάστια των Αθηνών άρχισαν να πέφτουν νιφάδες χιόνι. Λες κι αηδίασε ο καιρός με τη δυσωδία που αποπνέει τελευταία η πολιτική σκηνή της χώρας, και είπε να την ξεπλύνει με λίγες αγνές νιφάδες καθαρό χιόνι. Μπορούν με βαμβάκι να σβήσουν άραγε γεγονότα γραμμένα με ροζ μελάνι πάνω στα μάρμαρα του Παρθενώνα;

Παζάρι βιβλίων στην πλατεία Κλαυθμώνος

Για να μην «σκοτώνονται» τα βιβλία, όταν «γεράσουν», το «ΠΑΖΑΡΙ ΒΙΒΛΙΟΥ», για δέκα ημέρες, είναι και πάλι κοντά μας.

Σύνθημα προς τους βιβλιόφιλους: «Υιοθετήστε ένα βιβλίο, για να μην πολτοποιηθεί!»

Από Παρασκευή, 1 Φεβρουαρίου έως και την Κυριακή, 10 Φεβρουαρίου, μία έκθεση βιβλίου, διαφορετική από τις καθιερωμένες, μία μεγάλη Γιορτή γνωριμίας με το Βιβλίο, για 13η συνεχή χρονιά, από τον Σύνδεσμο Εκδοτών Βιβλίου, σε συνεργασία με τον Πολιτισμικό Οργανισμό του Δήμου Αθηναίων.

Οι τιμές, όπως πάντα, με την εγγύηση του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου, θα σας εκπλήξουν: 1,00 1,50 2,00 3,00 3,50 4,00 4,50 κ.ο.κ.

Το ΠΑΖΑΡΙ ΒΙΒΛΙΟΥ 2008, 1 έως 10 Φεβρουαρίου, θα λειτουργεί καθημερινά από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 21:45 το βράδυ.

από το site του Συνδέσμου Εκδοτών Βιβλίου

'Όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι'- ισχύει αυτό τελικά;;

Προ ημερών αποφασίσαμε να πάμε θέατρο. Καλή παράσταση, ακόμα καλύτερη η παρέα, περάσαμε όμορφα. Μετά το τέλος της παράστασης,- ήταν νωρίς ακόμα- θελήσαμε να καθήσουμε κάπου για κουβεντούλα και ποτό. Τα βήματά μας μας έφεραν έξω από γνωστό cafe- bar μεγάλου βιβλιοπωλείου στην αρχή της οδού Σταδίου. Ενδιαφέρουσα διακόσμηση και μουσική, χαμηλός φωτισμός, 'γιατί όχι;' σκεφτήκαμε.

Ανεβαίνουμε (ο χώρος του bar λειτουργεί στον όροφο), καθόμαστε, και περιμένουμε να έρθει η κοπέλα προκειμένου να δώσουμε την παραγγελία μας. Εκείνη, μόλις έρχεται, μας ενημερώνει πως η κουζίνα είναι κλειστή, επομένως το μόνο που μπορεί να μας προσφέρει το κατάστημα είναι ποτό. Εντάξει, εξάλλου για ποτό είχαμε έρθει κι εμείς. Της λέμε τι θέλουμε και μόλις φεύγει συνεχίζουμε την κουβέντα μας. Σε μισό λεπτό ξανάρχεται και μας ενημερώνει πως σε λίγο στο χώρο θα ξεκινήσει 'μουσική πρόβα', να το γνωρίζουμε μήπως ενοχληθούμε από τη φασαρία, και φεύγει.

Σε διπλανό τραπέζι, από την ώρα που ήρθαμε, καθόταν γνωστός κοσμικός από το χώρο της δικηγορίας, με παρέα. Λίγο μετά, αφότου παραγγείλαμε, ο εν λόγω κύριος ζητά από την κοπέλα να του φέρει παγωτό- κάτι που είχε προ ολίγου ζητήσει και μια φίλη από την παρέα μας, λαμβάνοντας ωστόσο αρνητική απάντηση ('η κουζίνα είναι κλειστή, λυπάμαι'). Σε πέντε λεπτά εμφανίζονται δύο ευμεγέθη μπολ με παγωτό, προς το διπλανό τραπέζι.

Αποφασίζω να επέμβω. Άλλα μέτρα και άλλα σταθμά;; 'Παρακαλώ! Θα θέλαμε κι εμείς μια μερίδα παγωτό, βανίλια'. Η κοπέλα έρχεται στο τραπέζι μας και μας κοιτάζει 'απολογητικά':

-Λυπάμαι, σας είπα ότι η κουζίνα έχει κλείσει.
-Μα το παγωτό δεν παρασκευάζεται αυτή τη στιγμή, έτοιμο είναι κι εσείς μονάχα το σερβίρετε. Εξάλλου στο διπλανό τραπέζι δε νομίζω πως η κλειστή κουζίνα αποτέλεσε εμπόδιο ...
-Ναι, το ξέρω, αλλά να, τι να πω, δεν μπορούσα να το αρνηθώ. Λυπάμαι που σας στεναχώρησα (!), να έρθετε ένα πρωί να σας κεράσω όσο παγωτό θέλετε.

Καλή μου κοπέλα, καθόλου δε μας 'στεναχώρησες'. Μας υποτίμησες, καθώς μας φέρθηκες σαν να ήμαστε πελάτες β' κατηγορίας. Και προφανώς δε σκοτιστήκαμε καθόλου για το παγωτό. Με τη διάκριση εις βάρος μας θιχτήκαμε και προσβληθήκαμε.

Προφανώς κάποιοι ήθελαν το χώρο 'όλο δικό τους' εκείνη την ώρα. Έστω, δεκτό. Αφού δεν επιθυμούσαν, ωστόσο, την παρουσία τρίτων, όφειλαν από την αρχή να μας πουν πως δεν δέχονταν πελάτες το συγκεκριμένο βράδυ. Όχι να μας αφήσουν να καθήσουμε, να παραγγείλουμε, κι έπειτα να μας φερθούν με αυτόν τον απαράδεκτο τρόπο. Διότι τελικά, πέσαμε θύματα ρατσισμού. Κοινωνικού ρατσισμού.

Νέος φεγγάρης

Μια μικρή, κίτρινη φλουδίτσα στον ουρανό, φωτίζει το σκούρο μπλε σεντόνι.

-Πιάσε κάτι χρυσό και κάνε μια ευχή!
-Δεν έχω τίποτα χρυσό...
-Να, πιάσε τη βέρα μου.

Κάθε που ξεμυτίζει καινούριο φεγγάρι, σαν να γυρίζω πάλι πίσω, όταν ήμουν μικρή... Κοίταζα τότε συνωμοτικά το φεγγάρι και του έκλεινα το μάτι, σαν να του έλεγα: 'Ξέρεις εσύ τι σου ζητάω, θα το πραγματοποιήσεις, έτσι;'

Επείγον: Βοηθείστε να βρεθεί ο ασυνείδητος

Η παρακάτω απεγνωσμένη παράκληση είναι από την κυρία Πλέσσα Ειρήνη:

'Βοήθεια. Σας εκλιπαρώ σα μάνα. Στις 17-2-2007, στο Ηράκλειο Κρήτης, περιοχή Θέρισος, Κονδυλάκη 30, ώρα 17.15, έγινε ένα τρομερό δυστύχημα με νεκρό το γιο μου, ένα αγγελούδι 23 ετών. Διερχόμενο jeep, παραβιάζοντας stop, παρέσυρε και εγκατέλειψε το παιδί μου, που περνούσε με τη μηχανή του. Πέθανε μετά από λίγο. Δε μπορώ να αναφέρω κάποιο άλλο στοιχείο. Μολονότι έχει περάσει καιρός, σας παρακαλώ, αν γνωρίζετε το παραμικρό, καλέστε στο 2102029145, είναι ανάγκη. Στείλτε το και σε άλλες σελίδες. Βοηθείστε να βρεθεί ο ένοχος και να μη χαθούν άλλες άδικ(α) ψυχές.'

Ας το αναδημοσιεύσουμε, όσοι περισσότεροι γίνεται, στα blog μας.